IV. Discours prononcé à l'Academie Françoise. Parisiis, 1674. in 12. Ac deinde in variis Collectaneis.

V. Animadversiones in Manilium et Scaligeri Notas. Parisiis, 1679. in 4.0 Ad calcem Editionis Manilii in usum Serenissimi Delphini adornatæ.

VI. Demonstratio Evangelica. Parisiis, 1679. in folio. Amstelodami, 1680. in 8.o 2 vol. Curá Christophori Sandii. Parisiis, 1090. in fol. Lipsiæ, 1694. in 4.0

VII. Censura Philosophiæ Cartesianæ. Parisiis, 1689. in 12.° Helmstadii, 1690. in 4.° Accurante Henrico Meibomio. Franequera, 1690. in 12. Hanoveræ, 1690. in 12.° Parisiis, 1694. in 12.°

VIII. Questiones Alnetanæ de Concordia Rationis et Fidei. Cadomi, 1690. in 4.o

IX. De la Situation du Paradis terrestre. Parisiis, 1691. in 12.o Lipsiæ, 1694. in 16.o Latinè. Lipsiæ, 1694. in 4.° Latinè, una cum Demonstratione Evangelica. Amstelodami, 1698. in 8.0 Latinè, adjunctus Dissertationi de Navigationibus Salomonis. Amstelodami, 1698. Latinè, in Synopsi Criticorum Sacr. in folio. Amstelodami, 1701. in 12.° Amstelodami, 1716. in 12. Belg.

X. Nouveaux Memoires pour servir à l'Histoire du Car

tesianisme. Parisiis, 1692. in 8.o Ultrajecti, 1698, in 16. Amstelodami, 1698. in 12. Editio auctior.

XI. Statuts Synodaux, pour le Diocese d'Avranches, lús et publiez dans le Synode d'Avranches l'an 1693. Trois Supplemens aux dits Statuts Synodaux, lús et publiez dans les Synodes tenus à Avranches, dans les Années 1695. 1696. 1698. Cadomi, annis supra

memoratis. 8.°

XII. Carmina Latina et Græca. Ultrajecti, 1664. in 8.o Daventriæ, 1668. in 8.o Amstelodami, 1672. in 16.o Accurante Hogersio. Ultrajecti, 1700. curá Joannis Georgi Grævi. Parisiis, 1709. in 12.°

XIII. De Navigationibus Salomonis. Amstelodami, 1698. in Synopsi Criticorum Sacr. in fol.

XIV. Note in Anthologiam Epigrammatum Græcorum. Ultrajecti, 1700. in 12.0 ad calcem Poematium, operâ Joannis Georgii Grævii.

XV. Origines de Caen. Rothomagi, 1702. in 8.o Rothomagi, 1706. in 8.°

XVI. Lettre à Mr. Perault, sur le parallele des Anciens et des Modernes, du 10 Octobre 1692. Parisiis 1704. inscio Cl. Huetio in tertia parte Libri inscripti, Pieces fugitives.

XVII. Examen du sentiment de Longin sur ce passage de la Genese, Et Dieu dit que la lumiere soit faite, et la lumiere fut faite. Amstelodami, 1706. in 16.o in Tomo decimo Bibliothecæ Selecta Joannis Clerici.

XVIII. Histoire du Commerce et de la Navigation des Anciens. Parisiis, 1706. in 12. Bruxellis, 1717. in

12.0

XIX. Commentarii de Rebus, etc. (ut supra in Titulo hujus Articuli.)

The Author having given many examples of Autobiography, among the Ancients, concludes

thus:

Quòd si majoris sunt apud nos auctoritatis recentiorum temporum exempla, dabimus in scenam Hieronymum Cardanum, qui in vitæ suæ studiorumque pertexenda historia ita sibi placuisse visus est, ut vix modum sciverit adhibere ullum, et posterorum interesse crediderit non ignorare qualis et quantus vir fuerit; dabimus Erasmum, cui idem propositum fuit, et si alia specie dissimulatum; dabimus Scaligerum utrumque, quorum prior, in Epistolis ad amicos, buccinator ipse virtutum suarum tam pleno ore fuit, ut videatur esse veritus, ne quid de carum existimatione incautus orbis decerperet; at Josephus filius, et suam et patris vitam ad Janum Dousam scribens, passimque in reliquis Operibus, effræni et immoderata jactantia prædicat laudes suas, ut propè convitium faciat ætati suæ, quòd aras sibi non excitaverit. Parcior fuit et verecundior in narranda vitæ suæ historia Georgius Buchananus, brevis etiam et adstrictus, et candidè quoque se ipse denudans,

ut nec de novis pravisque religionibus, quæ multorum animos infecerant illa ætate, quid ipse senserit satis dissimulet. A nemine verò in hujusmodi lucubratione superari se passus est Jacobus Augustus Thuanus, vel dignitate rerum, vel scriptionis elegantia, etsi non satis emendata atque casta, in iis Commentariis, quos de vita sua posteris reliquit.

Nunc si his annumerare instituam longè plurimos, qui vernaculis Linguis res suas mandaverunt hominum memoriæ, dies me deficiat. Nonnulla hujusmodi Opera exstant apud Italos, et Germanos, aliosque per Europam populos, præcipuè verò apud Anglos. At reliquis longè præstituerint nostrates Galli, meque auctoritate sua magnopere incitarunt ad Opus hoc suscipiendum; cùm jure id in me reprehendi non posse crederem, quòd à tot excellentibus viris popularibus nostris jam antè factum esset; ab Olivario Marcano, Philippo Comminæo, Bellæo utroque, Gulielmo et Martino; Blasio Monlucio, Gaspare Collinio, Philippo Huralto Civernio, Margareta Valesia Regina, elegantissimi ingenii femina;, Henrico ipso quarto Rege, quem generis hujus Opus inchoasse testificatur Casaubonus; Michaele Castelnavio, Michaele Montanio, cujus circumfertur pervulgatissima scriptio Speciminum titulum præ se ferens, quâ id unum sibi proposuisse videtur Auctor, minimè contemptor sui, dare se orbi in exemplum, virtutesque suas palam prædicare, Maximiliano Bethunio, Ludovico Gonzaga Nivernensi, Nicolao Villaregio, Turriano utroque, Henrico et Federico Mauritio, patre et filio, Henrico Rohannio, Armando Richelio Cardinale, Francisco Bassompetræo, Inculismensi Duce, Francisco Roccafucaldio, Henrico Guiso Lotharingo, Pontifio, Tavanio, Terlonio, Casare Coeselio Plessiaco-Pralinio, Philippo Mont-alto Navallio, Bellovallio, Rogerio Rabutino, Cavaniaco, Marollio, et compluribus aliis.

PETER DANIEL HUET was born at Caën, the 3.th of February, 1630. He died the 26.th of January, 1721, aged 91 years.

ART. XCIX. SIR GEO. ENT, KNT.

Apologia pro Circuitione Sanguinis, qua respondetur Emilio Parisano Medico Veneto. Auctore Georgio Entio. Editio altera, auctior et correctior. Londini, impensis Gualteri Kettilby. 1685. in 4.o

Quod subitaneis et insperatis rebus, juxta Senecæ effalum, raro constans sit fortuna, id præ primis rixæ doctorum circa moderni seculi inventa nova anatomica sufficientissime comprobant. Usque enim adeo quidam sunt superstitiosi, ut veteribus ulla in re adversari pro crimine habeant horrendo, malintque potius cum Bartholomæo Eustachio errare Galeno duce, quam cum his vel illis magistris ne vis vera sentire. Mirum itaque non est, aureum circulationis sanguinis inventum præsenti seculo præter omnium opinionem a Guilielmo Harvæo patefactum, idem mansisse fatum, h. e. a quibusdam Galeni mancipiis tanquam commentum frivolum atque ineptum fuisse exceptum. Stetit vero præ reliquis hujus inventi adversarium acerrimum Æmylius Parisanus Medicus Venetus, inque peculiari libro funditus illud evertere annisus est. Sed quam infelici successu id præstiterit, præsens Apologia clarissime monstrat. Supersedemus autem prolixe contenta ac methodum exponere, cum circa annum currentis seculi XLI primum ejus editionem jam jam viderint Eruditi. Sufficiet igitur solum indi