The General Council of Constantinople. Η αγια πρωτη εν Κωνσταντινουπόλει Συνοδος Οικουμενική δευτερα. Concilium primum Constantinopolitanum, generale secundum, An. Chr. 381. Sacros. Conc. studio P. Labbæi et G. Cossartii, tom. ii. Ρ. 947. Lutetis Parisiorum, 1671. The editorial history of the Council states that the Emperor called this Council, non sine Damasi summi pontificis auctoritate. But the Fathers of the Council, in their address to the Emperor, describe the Council as emanating from his letters, and say nothing of the authority of Damasus, and they entreat the Emperor to ratify the decrees of the Council; and, as Dupin relates that the canons of this Council were not sanctioned by several of the succeeding Popes, and for a great length of time, it does not seem as if the Fathers of the Council had much troubled themselves about Damasus. * Ejusdem sancti concilii ad piissimum Imperatorem Theodosium magnum nuncupatoria: cui adjunxerunt a se statutos canones. Pietatis observantissimo imperatori Theodosio, sanetum concilium episcoporum, qui ex diversis provinciis Constantinopoli convenerunt. Agentes autem Deo debitas gratias, necessario quoque ea quæ acta sunt in sancto concilio ad tuam referimus pietatem; nempe quod ex quo tempore juxta litteras tuæ pietatis Constantinopoli convenimus, primum quidem mutuam inter nos concordiam renovavimus, &c. * There were two reasons for this. 1. The Popes did not approve of the canon which regulated the jurisdiction of the bishops. 2. The creed set forth by the Council did not describe the Holy Spirit as proceeding from the Son. Δεόμεθα τοινυν της σης ευσεβειας επικυρωθηναι της συνοδου τον ψηφον ιν' ωσπερ τοις της κλήσεως γραμμασι την εκκλησιαν τετιμηκας, ούτω και των δοξάντων επισφραγισης το τελος. κ. τ. λ. Ταδε ωρισαν οι εν Κωνσταν τινουπολεί χαριτι Θεου συνελθοντες επίσκοποι εκ διαφορων επαρχιων κατα κλησιν του ευσε βεστατου βασιλεως Θεοδοσίου. β. Τους υπερ διοικησιν επισκόπους, ταις υπερορίοις εκκλησιαις μη επιεναι, μηδε συγχεειν τας εκκλησίας" αλλα κατα τους κανονας, τον μεν Αλεξανδρειας επισκοπον τα εν Αιγυπτω μου νον οικονομειν. Τους τε της ανατολης επισκοπους την ανατολην μόνον διοικειν. Φυλαττομενων των εν τοις κανοσι τοις κατα Νικαιαν πρεσβειων τη Αντιοχέων εκκλησια. Και τους της Ασιανης διοικήσεως επισκόπους τα κατα την Ασίαν μονην οι κονομειν Και τους της Ποντικης, τα της Ποντικης μονον, και τους της Θράκης, τα της Θρακικης μόνον οικονόμειν. Ακλητους δε επισκοπους υπερ διοικησιν μη επιβαίνειν επι χειροτονίαις, η τισιν αλλαις οι κονομαις εκκλησιατικαις. Φυλαττομενου δε του προγεγραμμενου περι των διοικησεων κανονος, ευδηλον ως καθ' τα εκαστην επαρχίαν η της επαρ χιας συνοδος διοικήσει, κατα τα εν Νικαια ωρισμενα. Τας δε εν τοις βαρβαρικοις έθνεσι του Θεου εκκλησίας οι Rogamus igitur tuam clementiam, ut per litteras quoque tuæ pietatis ratum habeatur concilii decretum; ut sicuti litteris, quibus nos convocasti, ecclesiam honore prosecutus es, ita etiam finem eorum quæ decreta sunt, obsignes, &c. Hæc decreverunt ac statuerunt episcopi, qui, gratia Dei, ex diversis provinciis Constantinopoli convenerunt, vocati a Theodosio piissimo imperatore. II. Episcopi ad ecclesias quæ sunt ultra suam dimcesim suosque limites ne accedant : sed secundum canones, Alexandriæ quidem episcopus Ægyptum solum regat. Orientis autem Episcopi orientem solum administrent, servatis privilegiis ac praeminentiis, quæ sunt in Nicæni concilii canonibus, Antiochenæ ecclesiæ. Et Asianæ diocesis episcopi quæ sunt in sola Asianâ administrata ; et Thraciæ episcopi Thraciam tantum regant, et Pontana Pontanam. Non vocati autem episcopi ultra diœcesim ne transeant ad ordinationem vel aliquam aliam administrationem ecclesiasticam. Serrato autem præscripto de diœcesibus canone, clarum est quod unamquamque provinciam provinci synodus administrabit secundum ea quæ fuerunt Niceæ definita. Quæ autem in barbaris sunt gentibus, Dei ecclesias κονομείσθαι χρη κατα Tηy κρατήσασαν συνηθειαν παρα των πατέρων. Y. Τον μεντοι Κωνσταντινουπόλεως επισκοπον εχειν τα πρεσβεια της τιμης μετα τον της Ρώμης επισκοπον, δια το ειναι αυτην νεαν Ρωμην. administrare oportet secundum patrum, quæ servata est, consuetudinem. III. Constantinopolitanus episcopus habeat priores honoris partes post Romanum episcopum, eo quod sit ipsa nova Roma. Auteurs Ecclesiastiques par Nouvelle Bibliothéque des Les canons de ce concile ont été longtems sans être approuvés par les evêques d'Occident; non seulement S. Leon les rejette dans son Epitre 53, qui est a present le 80. Mais aussi Gelase dans son epitre a Dardanus, et S. Gregoire dans l'epitre 25 du livre 6, les rejette, comme n'etant point reçûs en Occident; mais ils ont neanmoins été reçûs en Orient, et mis dans le code des canons de l'Eglise universelle. The Council of Milevi. Conciliorum omnium nova et amplissima collectio, &c. quæ J. D. Mansi, Lucensis, congregationis Matris Dei evulgavit. Tom. iv. p. 477. (Florentiæ, 1760.) Concilium Africanum, tempore Bonifacii I., Cœlest. I. Quod vulgò Africanum dicitur, particulare illud concilium. non est, sed compilatio ex diversis Carthaginensibus, Milevitano, Hipponensibus et aliis, eo Africani nomine a compilatore, nec eo satis docto, indictum, inquit Ferd. Mendoza, c. ii. lib. 2. Comm. in Eliberit. concil. &c. Canon 92. Tom. ii. p. 507. Item placuit, ut presbyteri, diaconi, vel cæteri inferiores clerici, in causis quas habuerint, si de judiciis episcoporum suorum questi fuerint, vicini episcopi eos audiant: et inter eos quidquid est, finiant adhibiti ab eis ex consensu episcoporum suorum. Quod si ab eis provocandum putaverint, *If the Romanists urge that it is a compilation from several Councils, the genuineness of the 92nd canon and Augustine's signature cannot be fairly questioned. non provocent nisi ad Africana concilia vel ad primates provinciarum suarum. Ad transmarina autem qui putaverit appellandum, a nullo infra Africam in communionem suscipiatur. Subscriptiones Episcoporum. Aurelius episcopus his gestis statutorum apud nos habitis subscripsi, Faustinus episcopus ecclesiæ Potentinæ provincia Piceni legatus ecclesiæ Romanæ, his gestis subscripsi. Alypius, episcopus Tagastensis, legatus provinciæ Numidiæ, his gestis subscripsi. Augustinus, episcopus Hipponæ Regiensis, legatus provincia Numidiæ, his gestis subscripsi. &c. &c. The names and signatures of seventeen other bishops are here given, and then it is added, et cæteri episcopi ducenti decem et septem similiter subscripserunt. Philippus presbyter, legatus ecclesiæ Romanæ, his gestis a nobis recollectis subscripsi.* Asellus presbyter, legatus ecclesiæ Romanæ, his gestis subscripsi, quæ per nos directa sunt. Concilium Chalcedonense, actio 15. An. Chr. 451. Sacros. Concil. studio P. Labbæi et G. Cossartii, Tom. iv. p. 769. Lutetiæ Paris. 1671. Can. 28. Πανταχου τους των αγιων πατέρων όροις επομενοι, και τον αρτίως αναγνωσθεντα κανονα των ρν. θεοφιλεστάτων επισκοπων γνωρίζοντες, τα αυτα και ημεις ορίζομεν και ψηφιζόμεθα περι των πρεσβειων της αγιωτατης εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης. Και γαρ Spоvw Tηс πрEσBUTEрaç Pwμης, δια το βασιλευειν την πολιν εκείνην, οι πατέρες εικότως αποδεδωκασι τα πρεσβεια. Και τω Sanctorum patrum decreta ubique sequentes, et canonem, qui nuper lectus est, centum et quinquaginta Dei amantissimorum episcoporum agnoscentes ; eadem quoque et nos decernimus ac statuimus de privilegiis sanctissimæ clesis Constantinopolis novæ Romæ. Etenim antiquæ Romæ throno, quod urbs illa imperaret, jure patres privilegia tribuerunt. Et eâdem con ec It is evident, therefore, that the legates of the Church of Rome acknowledged the independence of the jurisdiction of the African bishops. VOL. II. L αυτω σκοπώ κινουμενοι οι ρν. Θεοφιλέστατοι επισκοποι, τα ισα πρεσβεια απένειμαν τω της νέας Ρωμης αγιωτάτω χρόνω, ευλογως κρίναντες, την βασιλεια και συγκλητω τιμηθεισαν πολιν, και των ισων απολάνουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτερα βασιλιδι Ρωμη, και εν τοις εκκλησιαστικοίς, ως εκείνην, μεγαλυνεσθαι πραγμασι, δευτέραν μετ' εκείνην υπαρχουσαν. Ka ώστε τους της Ποντίκης, και της Ασιανης, και της Θρακικης διοικησεως μετροπολιτας μονούς, ετι δε και τους εν τοις βαρβαρικοις επισκόπους των προειρε μενων διοικήσεων χειροτονει· σθαι απο του προειρημένου αγιωτάτου θρόνου της τα Κωνσταντινουπολιν αγιωτατης εκκλησίας, δηλαδη εκαστου μητροπολίτου των προεφημενων διοικήσεων, μετα των της επαρχίας επισκοπων, χειροτο και νούντος τους της επαρχίας επιστ κόπους, καθώς τοις θείοις κανοσι διηγορεύται. Χειροτονείσθαι δε, καθώς είρηται, τους μητροπολιτας των προειρημενων διοικησεων παρα του Κωνσταντινου sideratione moti centum quinquaginta Dei amantissimi episcopi, sanctissimo nova Romæ throno æqualia privilegia tribuerunt, recte judicantes, urbem, quæ et imperio et senatu honorata sit, et æqualibus cum antiquissima regina Roma privilegiis fruatur, etiam in rebus ecclesiasticis, non secus ac illam extolliac magnifieri, secundam post illam existentem: ut et Ponticæ et Asianæ et Thraci diocesi metropolitani soli, prætered episcopi prædictarum diœcesum, quæ sunt inter barbaros, a prædicto throno sanctissima Constantinopolitanæ ecclesiæ ordinentur: unoquoque scilicet prædictarum diœcesum metropolitano cum provinciæ episcopis, provinciaepiscopos ordinante, quemadmadum divinis canonibus est traditum; ordinari autem, sicut dictum est, prædictarum diæcesum metropolitanos a Constantinopolitano archiepiscopo, convenientibus de more * factis So fatal is this canon to the divine right of the Bishop of Rome to any supremacy in the Church, that some Romanists question the genuineness of this canon, because it is not found in certain manuscripts. If the Church of Rome had been the sole proprietress of the records of this Council, the 28th canon would in all probability have altogether disappeared. Dr. Delahogue admits its genuineness. "Tandem editi fuere canones 28 ad disciplinam spectantes, quos postea probavit ecclesia Romana, uno excepto, qui primum ab episcopo Romano locum Constantinopolitano episcopo attribuebat, eo quod S. Leo illum existimabat repugnare ordini a Synodo Nicæna stabilito." (Tract. de eccles, append. 2. de conc. gen.) Some writers estimate the number of bishops present at this Council at 360, others at 560 (ibidem.) |