St. Augustini Episcopi liber de Hær.tom. viii. p. 3. (Bened.

Lib. de Hær.

THE BULL UNIGENITUS.*

Constitutio Clementis XI. contra Paschasium Quesnellium. (Copied from Dens' Theology and verified in the Bullarium Magnum.)

Universis

Clemens Episcopus, servus servorum Dei. Christi fidelibus salutem, et apostolicam benedictionem. Unigenitus Dei filius, pro nostrâ et totius mundi salute Filius hominis factus, &c. &c.

Hinc adspirante Domino, ejusque cœlesti ope confisi, salutare opus sedulò diligenterque, ut rei magnitudo postulabat, aggressi sumus: ac plurimas ex prædicto libro,† juxta suprà recensitas respective editiones, fideliter extractas, et tum Gallico, tum Latino idiomate expressas propositiones a compluribus in sacrâ theologiâ magistris, primò quidem coram duobus ex venerabilibus fratribus nostris S. Romanæ ecclesiæ cardinalibus accuratè discuti; deinde verò coram nobis, adhibito etiam aliorum plurium cardinalium consilio quàm maximâ diligentiâ ac maturitate singularum insuper propositionum cum ipsomet libri textu exactissimè factâ collatione, pluries iteratis congregationis expendi et examinari mandavimus. Hujusmodi autem propositiones sunt, quæ sequuntur, videlicet:

1. Quid aliud remanet animæ quæ Deum atque ipsius

This bull has been received by the whole Church of Rome.

+ La Nouveau Testament en Francois, avec des reflexions morales sur chaque verset. a Paris, 1699.

gratiam amisit, nisi peccatum, et peccati consecutiones, superba paupertas, et segnis indigentia, hoc est generalis impotentia ad laborem, ad orationem, et ad omne opus bonum? (Luc. xvi. 3.)

2. Jesu Christi gratia, principium efficax boni cujuscumque generis, necessaria est ad omne opus bonum; absque illâ non solùm nihil fit, sed nec fieri potest. (Joan. xv. 5.)

3. In vanum, Domine, præcipis; si tu ipse non das quod præcipis. (Acts. xvi. 10.)

4. Ita, Domine, omnia possibilia sunt ei, cui omnia possibilia facis, eadem operando in illo. (Marc. ix. 22.)

5. Quando Deus non emollit cor per interiorem unctionem gratiæ suæ, exhortationes, et gratiæ exteriores non inserviunt, nisi ad illud magis obdurandum. (Rom. ix. 18.)

6. Discrimen inter fœdus Judaicum et Christianum est, quòd in illo Deus exigit fugam peccati, et implementum legis a peccatore, relinquendo illum in suâ impotentiâ: in isto verò Deus peccatori dat quod jubet, illum in suâ gratiâ purificando. (Rom. xi. 27.)

7. Quæ utilitas pro homine in veteri fædere, in quo Deus illum reliquit ejus propriæ infirmitati, imponendo ipsi suam legem? Quæ verò felicitas non est admitti ad fœdus, in quo Deus nobis dat, quod petit a nobis. (Heb. viii. 7.)

8. Nos non pertinemus ad novum fœdus, nisi in quantum participes sumus ipsius novæ gratiæ, quæ operatur in nobis id quod Deus nobis præcipit. (Heb. viii. 10.)

9. Gratia Christi est gratia suprema sine quâ confiteri Christum nunquam possumus, et cum quâ nunquam illum abnegamus. (1 Cor. xii. 3.)

10. Gratia est operatio manûs omnipotentis Dei, quam nihil impedire potest aut retardare. (Matt. xx. 34.) 11. Gratia non est aliud quàm voluntas omnipotentis Dei jubentis, et facientis quod jubet. (Marc. ii. 11.) 12. Quando Deus vult salvare animam, quocumque tempore, quocumque loco, effectus indubitabilis sequitur voluntatem Dei. (Marc. ii. 11.)

13. Quando Deus vult animam salvam facere, et eam tangit interiori gratiæ suæ manu, nulla voluntas humana ei resistit. (Luc. v. 13.)

14. Quantumcumque remotus a salute sit peccator obstinatus, quando Jesus se ei videndum exhibet lumine salutari suæ gratiæ, oportet ut se dedat, accurrat, sese humiliet, et adoret salvatorem suum. (Marc. v. 6.)

15. Quando Deus mandatum suum, et suam externam locutionem comitatur unctione sui Spiritûs, et interiori vi gratiæ suæ, operatur illam in corde obedientiam, quam petit. (Luc. ix. 60.)

16. Nullæ sunt illecebræ, quæ non cedant illecebris gratiæ, quia nihil resistit omnipotenti. (Acts. viii. 12.)

17. Gratia est vox illa Patris, quæ homines interius docet, ac eos venire facit ad Jesum Christum ; quicumque ad eum non venit, postquam audivit vocem exteriorem Filii, nullatenus est doctus a Patre. (Joan. vi. 45.)

18. Semen verbi, quod manus Dei irrigat, semper adfert fructum suum. (Acts. xi. 21.)

19. Dei gratia nihil aliud est, quàm ejus omnipotens voluntas: hæc est idea, quam Deus ipse nobis tradit in omnibus suis Scripturis. (Rom. xiv. 4.)

20. Vera gratiæ idea est, quòd Deus vult sibi a nobis obediri, et obeditur; imperat et omnia fiunt, loquitur tanquam Dominus, et omnia sibi submissa sunt.

21. Gratia Jesu Christi est gratia fortis, potens, suprema, invincibilis, utpote quæ est operatio voluntatis omnipotentis, sequela, et imitatio operationis Dei incarnantis, et resuscitantis Filium suum. (2 Cor. v. 21.)

22. Concordia omnipotentis operationis Dei in corde hominis cum libero ipsius voluntatis consensu, demonstratur illicò nobis in incarnatione, veluti in forte atque archetypo omnium aliarum operationum misericordiæ et gratiæ, quæ omnes ita gratuitæ, atque ita dependentes a Deo sunt, sicut ipsa originalis operatio. (Luc. i. 38.)

23. Deus ipse nobis ideam tradidit omnipotentis operationis suæ gratiæ, eam significans per illam, quâ creaturas e nihilo producit, et mortuis reddit vitam. (Rom. iv. 17.)

24. Justa idea, quam Centurio habet de omnipotentiâ Dei, et Jesu Christi, in sanandis corporibus solo moto suæ voluntatis, est imago ideæ, quæ haberi debet de omnipotentiâ suæ gratiæ in sanandis animabus a cupiditate. (Luc. vii. 7.)

25. Deus illuminat animam, et eam sanat æque ac corpus solâ suâ volutate; jubet et ipsi obtemperatur. (Luc. xviii. 42.)

26. Nullæ dantur gratiæ, nisi per fidem. (Luc. viii. 48.) 27. Fides est prima gratia, et fons omnium aliorum. (2 Pet. i. 3.)

28. Prima gratia quam Deus concedit peccatori, est peccatorum remissio (Marc. xi. 25.)

29. Extra ecclesiam nulla conceditur gratia (Luc. x. 36.) 30. Omnes, quos Deus vult salvare per Christum, salvantur infallibiliter. (Joan. vi. 40.)

31. Desideria Christi semper habent suum effectum; pacem intimo cordium infert, quando eis illam optat. (Joan. xx. 19.)

32. Jesus Christus se morti tradidit ad liberandum pro semper suo sanguine primogenitos, id est, electos, de manu Angeli exterminatoris. (Gal. iv. 4, 5, 6, 7.)

33. Proh! Quantum oportet bonis terrenis et sibimetipsi renuntiâsse, ad hoc ut quis fiduciam habeat sibi, ut ita dicam, appropriandi Christum Jesum, ejus amorem, mortem, et mysteria, ut facit sanctus Paulus dicens: Qui dilexit me, et tradidit semetipsum pro me. (Gal. ii. 10.)

34. Gratia Adami non producebat nisi merita humana. (Joan. i. 16.)

35. Gratia Adami est sequela creationis, et erat debita naturæ sanæ et integræ.

36. Differentia essentialis inter gratiam Adami et status innocentiæ ac gratiam Christianam est, quòd primam unusquisque in propriâ personâ recepisset: ista verò non recipitur, nisi in persona Jesu Christi resuscitati, cui nos uniti sumus. (Rom. vii 4.)

37. Gratia Adami, sanctificando illum in semetipso erat illi proportionata: gratia Christiana nos sanctificando in Jesu Christo, est omnipotens et digna filio Dei. (Eph. i. 6.)

38. Peccator non est liber, nisi ad malum, sine gratiâ liberatoris. (Luc. viii 29.)

39. Voluntas, quam gratia non prævenit, nihil habet luminis, nisi ad aberrandum; ardoris, nisi ad se præcipitandum; virium, nisi ad se vulnerandum; est capax omnis mali, et incapax ad omne bonum. (Matt. xx. 3, 4.)

40. Sine gratiâ nihil amare possumus, nisi ad nostram condemnationem. (2 Thess. iii. 18.)

41. Omnis cognitio Dei, etiam naturalis, etiam in philosophis ethnicis, non potest venire nisi a Deo, et sine gratiâ non producit nisi præsumptionem, vanitatem, et oppositionem ad ipsum Deum, loco affectuum adorationis, gratitudinis, et amoris. (Rom. i 19.)

42. Sola gratia Christi reddit hominem aptum ad sacri