diis vestris et à terra cem sánguinis ejus, si vestra. Quare aggravatis corda vestra, sicut aggravávit Ægyptus et Pharao cor suum?nonne postquam percussus est, tunc dimísit eos, et abiérunt?*Nunc ergò arrípite et fácite plaustrum novum unum; et duas vaccas fœtas quibus non est impósitum jugum, júngite in plaustro, et reclúdite vitulos earum domi. Tolletisque arcam Dómini, et ponétis in plaustro; et vasa áurea, quæ exsolvistis ei pro delicto, ponétis in capsellam ad latus ejus: et dimittite eam, ut vadat. . Sicut misit, p. 174. Ex libro sanctilrenæi Epíscopi et Mártyris, adversus hæreses. Lib. 4. Cap. 17. et 18. Lectio iij. Hristus eum, qui ex creatúra panis est, accépit, et gratías êgit, dicens : Hoc est Corpus meum. Etcalicem simfliter, qui est ex ea creatúra quæ est secundùm nos suum Sanguinem confessus est, et novi testamenti novam dócuit oblatiónem, quam Ecclésia ab Apóstolis accipiens in universo mundo offert Deo, ei qui alimenta nobis præstat. Quómodo autem constábit eis, eum panem, grátiæ actæ sunt, corpus esse Dómini sui, et cáli in quo non ipsum fabricatóris mundi Filium dicant, id est, Verbum ejus? Quómodo autem rursus dicunt carnem in corruptiónem devenire, et non percipere vitam, quæ córpore Domini et sanguine álitur? Ergò, aut sententiam mutent, aut abstineant offerendo quæ prædicta sunt. Nostra autem consonansest sententia Eucharistiæ ; et Eucharistia rursus confirmat sententiam nostram. Quemadmodum enim, qui est à terra panis, percipiens invocatiónem Dei, jam non commúnis panis est, sed Eucharistia, ex duábus rebus constans, terréna et cœlesti; sic et córpora nostra percipiéntia Eucharistiam, jam non sunt corruptibilia, spêm resurrectiónis habéntia. R. Unus panis, p. 1741 AD VESPERAS. Psalmi de Sabbato. Antiph. Capitul. Hymn; et Versus ut in 1. Vesperis Festi, omisso Responsorio. Ad Magníficat, Ant. 1. A. In omni loco sacrificátur et offertur nómini meo oblátio munda ; quia magnum est nomen meum in géntibus, dicit Dóminus allelúia, Malach. 1, Oratio, ut infra ad Laudes. Nulla fit Commemora tio Octavæ per totum hujus Dominica Officium. DOMINICA INTRA OCTAVAM Corporis Christi, Que est, II. post Pentecosten. Omnia, ut in die, p. 169. exceptis que sequun tur. Psalmi de Dominica per totum Officium. Responsoria iij.vj.et ix. in Officio Nocturno non repetuntur à principio. IN I. NOCTURNO. De Epístola beati Pauli gnitudinis in cœlis, sauctórum minister, et tabernáculi veri, quod fixit Dóminus, et non homo. Omnis enim Pontifex ad offerendum munera et hóstias constituitur undè necesse est et hunc habére aliquid quod offerat. Si ergo esset super terram, nec esset Sacerdos; cùm essent qui offerrent secundùm legem múnera, qui exemplari et umbræ de serviunt cœlestium. Sicut responsum est Móysi, cùm consummáret "tabernáculum: Vide, inquit ómnia; fácito secundùm exemplar quod tibi ostensum est in monte. Nunc autem mélius sortitus est ministérium quantò et melioris testamenti mediátor est, quod in melioribus repromissiónibus sancitum est. . Immolabit, p. 170.` Lectio ij. Cap. 10. Opras o est quotidie miMnis quidem Sacerdos nis rans et easdem sæpe ófferens hóstias, quæ nunquam possunt auferre peccara: hic autem unam pro peccátis ófferens hostiam,in sempiternum sedet in dextera Dei, de cætero expectans donec ponantur inimíci ejus scabellum pedum ejus. Unâ enim oblatióne consummavit in sempiternum sanctificátos. Contestátur autem nos et Spíritus sanctus. Postquam enim : mentum, quod testábor ad illos post dies illos, dicit Dóminus: dando leges meas in cordibus eórum, et in méntibus eórum superscríbam eas, et peccatórum et iniquitátum eórum jam non recordábor ampliùs. Ubi autem horum remissio; jam non est oblátio pro peccáto. R. Apparuit, p. 171. Lectio iij. Htres, fiduciam in inAbentes itaque, fra tróitu sanctórum in sanguine Christi, quam initiávit nobis viam novam, et viventem per velámen, id est, carnem suam " et et Sacerdótem magnum super domum Dei accedámus cum vero corde in plenitudine fidei, aspersi corda à conscientia mala, et abluti corpus aquâ mundâ, teneamus spei nostræ confessiónem indeclinabilem, (fidélis est enim qui repromísit, et consideré mus invicem in provocatiónem caritatis, et bonórum óperum: non deseren. tes collectiónem nostram, sicut consuetudinis est quibusdam, sed consolantes et tantò magis, quantò vidéritis appropinquantem diem. Ο . Respexit, p. 171. IN II. NOCTURNO. Ex Apológia sancti Justini Mártyris, pro Christianis. Apol. 2. ad Antoninum pium. Lectio iv. Ffertur ei qui frátribus præest, panis et póculum aquæ et vini; quibus ille acceptis, laudem et glóriam rerun ómnium Patri per nomen Filii et Spíritus sancti offert; et gratiárum actiónem, pro eo quòd nos donis suis hisce dignátus sit, prolixè exéquitur. Atque ubi ille preces et gratiárum actiónem absolvit, pópuhis omnis qui adest, fausta approbatione acclámat, dicens: Amen. Amen autem Hebraicè signíficat,, Fiat. Præsidens verò postPars Estiva. quam gratiarum actiónem perfécit, et pópulus universus apprecatióne lætâ eam comprobavit, qui apud nos Diáconi vocantur, distribuunt unicuique præséntium, ut partícipet eum, in quo gratiæ actæ sunt, panem, vinum et aquam; et ad absentes pérferunt. R. Sciens Jesus, p. 172. Orro alimentum hoc apud nos appellátur Eucharistia: quod nulli álii participáre licitum est quàm ei qui veram esse doctrinam nostram credit; quique lavacro , propter remissionem peccatórum regeneratiónemque dato ablutus est ; et qui ita vivit, ut Christus tradidit. Neque enim, ut usitátum panem etusitátum potum, hæc súmimus: sed quemádmodùm per verbum De homo factus Jesus Christus Salvátor noster et carnem et sanguinem, salutis nostræ causa, hábuit; ita étiam eam, in qua per preces Verbi ejus ab ipso profecti grátiæ sunt actæ, alimóniam, undè sanguis et caro nostra per mutatiónem aluntur, in-, carnáti illíus Jesu carnem et sanguinem esse docti sumus. Apóstoli enim in Commentariis à se scriptis, quæ Evangélia vocantur ita tradiderunt præcepisse sibi Jesum; eum accepto pane, cùm grátias egisset, 16 dixisse: Hoc fácite in memóriam meî; hoc est Corpus meum: et póculo similiter accepto, cùm gratias egisset, dixisse: Hic est Sanguis meus. R. Conantibus, p. 172. Lectio vj. I N ómnibus quas offéri mus oblatiónibus, bene dicendo laudámus factórem ómnium, per Fílium ejus Jesum Christum, et Spiritum sanctum. Et die qui dicitur Solis, ómnium qui vel in oppidis, vel in agris manent, in eumdem locum conventus fit: et Commentária Apostolórum, aut scripta Prophetárum, quámdiù fert hora, leguntur. Deinde, lectóre quiescente, Præsidens oratiónem, quâ pópulum instruit, et ad imitatiónem tam pulchrárum rerum exhortátur, habet. Tum consurgimus omnes et preces fúndimus et, ut antea diximus, précibus peractis, panis offertur, et vinum et aqua ; et Præpósitus itidem, quantùm pro virili sua potest, preces et gratiarum actiónes profundit; populusque acclámat, dicens: Amen. Et distributio communicatióque fit eórum, in quibus gratiæ sunt actæ, cui que præsenti; absentibus autem per Diáconos míttitur. Quibus cópia súppetunt, ii, pro arbítrio quisque suo, contribuunt: et quod colligitur, apud Præ pósitum depónitur; illeque inde opitulatur pupillis, víduis, vinctis, et advenis; et ipse ómnium indigentium curátor est. Solis autem die conventum ágimus, quòd is primus dies sit, in quo Deus, ténebras et matériam cùm vertisset, mundum effécit ; et Jesus Christus Salvatornoster eo ipso die à mortuis resurrexit. Oc distáre fratres caríssimi, inter delicias córporis et cordis solet, quod corporales delíciæ cùm non habentur, grave in se desiderium accendunt; cùm verò habilæ eduntur, comedentem prótinùs in fastidium per satietátem vertunt, Atcontrà, spiritales delícia cùm non habentur, in fastidio sunt; cùm verò habentur, in desiderio; tantòque à comedente ampliùs esuriuntur, quantò et ab esu? riente ampliùs comeduntur. In illis appetitus placet, expérientia dísplicet; in istis appetitus vilis est; et experientia magis placet. In illis appetitus saturitátem, saturitas fastídium génerat; in istis autem appetitus saturitátem, satúritas appetitum parit. Augent enim spiritales de lícia desidérium in mente, dum sátiaut : quia quanto magis earum sapor percí pitur, eò ampliùs cognóscitur quod avidius amétur. Et idcircò non hábitæ amári non possunt, quia earum sapor ignorátur. Quis enim amáre valeat quod ignorat? Proindè Psalmis ta nos ádmonet, dicens : Gustáte et vidéte quóniam suavis est Dóminus. R. Caro mea, p. 173. Lectio viij. As autem homo delíHcias tunc amisit, cùm in paradíso peccávit : extrà exiit, cùm os à cibo æternæ dulcedinis clausit. Unde nos quoque nati in hujus peregrinationis rumna, huc fastidiósi jam venímus, nec scimus quid desiderare debeamus; tantóque se ámpliùs fastidii nostri morbus exaggerat, quantò se magis ab esu illíus dulcédinis ánimus elongat: et eò jam internas delícias non appétit, quò eas comédere diù longèque desuévit. . Sicut misit, p. 174. Lectio ix. Fbescimus, et longâ iné Astídio ergò nostro tadia peste fatigámur. Et quia gustare intus nólumus paratam dulcedinem, amámus foris míseri famem nostram. Sed superna nos pietas nec deserentes se déserit. Contemptas enim illas delícias ad memória nostræ óculos révocat, easque nobis proponit: in promissióne torpórem éxcutit, atque, ut fastidium nostrum repellere debeámus, invitat. Ait namque t Homo quidam fecit cœnam magnam, et vocávit multos. Quis est iste homo, nisi ille de quo per Prophétam dícitur: Et homo est, et quis cognovit eum? Qui fecit cœnam magnam, quia salietatem nobis dulcedinis interne præparávit. R. Unus panis, p. 174. Ad Benedictus, Ant. 1. B. Homo quidam fecit cœnam maguam, et misit servum suum dícere invitátis ut venirent; quia paráta sunt ómnia, allelúia. Luc. 14. |