FERIA SEXTA. De libro secundo Regum. Lectio j. Cap. 7. F Actum est cùm sedisset rex in domo sua et Dóminus dedisset Ti réquiem undique ab universis inimicis suis, dixit ad Nathan prophétam: Videsne quod ego hábitem in domo cédriua, et arca Dei pósita sit in médio péllium? Dixitque Nathan ad regem: Omne quod est in corde tuo, vade, fac; quia Dóminus tecum est. Factum est autem in illa nocte, et ecce sermo Dómini ad Nathan, dicens: Vade, et loquere ad servum meum David: Hæc dicit Dóminus: Numquid tu ædificábis mihi domum ad habitaudum ? neque enim habitávi in domo ex die illa, quâ eduxi fílios Israël de terra Ægypti, usque in diem hanc; sed ambulábam in tabernáculo et in tentorio. R. Confortáre, p. 164. et exercituum Ego tuli te de páscuis sequentem greges, ut esses dux super pópulum meum Israël; et fui tecum in ómnibus ubicumque amblasti, et interféci universos inimicos tibi nomen grande, juxta tuos à fácie tua; fecíque in terra. Et ponam locum nomen magnórum qui sunt pópulo meo Israël plantábo eum, et habitábit sub eo, et non turbábi filii iniquitátis ut affligant tur ámpliùs nec addent eum sicut priùs, ex die qua constitui júdices super pópulum meum Israel; et requiem dabo tibi ab ómnibus inimícis tuis: prædicitque tibi Dóminus quòd domum fáciat tibi Dóminus. B. Oculi, p. 165. Lectio iij. rint dies tui, et dor et Cumque compléti fúemieris cum pátribus tuis suscitábo semen tuum post te, quod egrediétur de útero tuo, et firmábo regnum ejus. Ipse ædificabit domum nómini meo, stabiliam thronum regni ejus usque in sempiternum. Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium: qui si iníquè áliquid gésserit, árguam eum in virga virórum, et in plagis filiórum hóminum. Misericórdiam autem meam non auferam ab eo, . sua, et reversa est in domum suam concepto fœtu: mittensque nuntiávit David, et ait : Concépi. sicut ábstuli à Saül quem amóvi à fácie mea. Et fidélis erit domus tua et regnum tuum usque in æternum ante fáciem tuet thronus tuus erit am, firmus jugiter. Secundùm ómnia verba hæc, et juxta universam visiónem istam, sic locutus est Nathan ad David. R. Usquequo, p. 165. SABBATO. De libro secundo Regum, F Lectio j. Cap. 11. anno, Lectio ij. Isit autem David ad M Joab, dicens: Mitte ad me Uríam Hethæum. Misitque Joab Uríam ad David. Et venit Urías ad David; quæsivitque David quàm rectè ágeret Joab, et populus, et quomodo administraréturbellum. Et dixit David að Uriam: Vade in domum tuam, et lava pedes tuos. domo regis, secútusque est eum cibus régius. Dor mivit autem Urías ante portam domûs régie cum áliis servis domini sui, et non descendit ad domum suam. Nuntiatumque est David à dicéntibus: Non ivit Urías in domum suam. Et ait David ad Uriam: Numquid de via venisti? Quare non descendisti in domum tuam? Et ait U→ rías ad David: Arca Dei, et Israël, et Juda hábitaut in papiliónibus, et dóminus meus Joab, et servi dómini mei super fáciem terræ manent; et ego ingrédiar domum meam ut cómedam et bibam, et dórmiam cum uxóre mea? per salutem tuam et per salutem animæ tuæ non fáciam rem hanc. Actum est vertente. Et egressus est Urías de eo témpore quo solent reges ad bella procédere, misit David Joab, et servos suos cum eo, et universum Israël; et vastavérunt filios Ammon, et obsedérunt Rabba; David autem remansit in Jerúsalem. Dum hæc agerentur, accidit ut surgeret David de strato suo post meridiem, et deambuláret in solário domûs régiæ; viditque mulierem se lavantem, ex adverso super solárium suum erat autem múlier pulchra valde. Misit ergo rex, et requisívit quæ es set múlier. Nuntiatumque est ei quòd ipsa esset Bethsábee filia Elíam, uxor Uria Hethæi. Missis itaque David nuntiis, tulit eam; quæ cùm ingressa esset ad illum, dormivit cum ea statimque sauc Lectio iij. It ergò 'David ad Utificáta est ab immunditia Ariam: Mane hic etiam hódie, et cras dimittam te. Mansit Urías in Jerúsalem in die illa et áltera: et vocávit eum David ut coméderet coram se et bíberet, et inebriávit eum: qui egressus vésperè dormívit in stralo suo cum servis dómini sui, et in domum suam non descendit. Factum est ergo mane, et scripsit David epistolam ad Joab; misitque per mauum Uriæ, scribens in épístola: Pónite Uríam ex adverso belli, ubi fortissimum est prælium, et derelinquite eum, ut percussus intéreat. Igitur cùm Joab obsidéret urbem, pósuit Uríam in loco ubi scié bat viros esse fortissimos. Egressique viri de civitáte, bellábant adversùm Joab, et ceciderunt de pópulo servórum David, et mórtuus est étiam Urías Hethæus. Ad Magnificat, Ant. 5. B. Dixit David ad Deum: Peccávi nimis, obsecro aufer iniquitátem servi tui, quia insipienter egi. 1. Paral. 21. Oratio, ut infra ad Laudes. : planxit eum. Transacto autem luctu, misit David, et introduxit eam in domum suam, et facta est ei uxor, peperitque ei fílium: et displícuit verbum hoc, quod fécerat David coram Dómino. Misit ergò Dóminus Nathan ad David; qui cùm venisset ad eum, dixit ei: Duo viri erant in civitáte una, unus dives, et alter pauper; dives habébat oves et boves plurimos valdè pauper autem nihil habébat omninò præter ovem unam párvulam quam émerat et nutrierat, et quæ créverat apud eum cum filiis ejus simul, de pane illíus cómedens, et de cálice ejus bibens, et in sinu illíus dormiens, eratque illi sicut filia. Cùm autem peregrínus quidam venisset ad divitem, parcens ille súmere de óvibus et de bobus suis, ut exhibéret convivium peregrino illi qui vénerat ad ovem viri páuperis præparávit cibos hómini qui vénerat ad se. se, tulit B. Si in toto corde p. 163. Lectio ij. et Rae David adversùs dixit ad Nathan: Vivit Dóminus, quóniam filius mortis est vir qui fecit hoc: ovem reddet in quá hóminem illum nimis verbum istud, et non pepércerit. Dixit autem Nathan ad David: Tu es ille vir. Hæc dicit Dóminus Deus Israël: Ego uuxi te in regem super Israël: et ego érui te de manu Saül, et dedi tibi domum dómini tui, et uxores dómini tui in sinu tuo, dedíque tibi domum Israël, et Juda; et si parva sunt ista, adjiciam tibi multò majóra. B. Nolite declináre, p. 163. Q Lectio iij. Uare ergò contempsisti verbum Dómini, ut fáceres malum in conspectu meo? Uríam Hethæum percussisti gládio, et uxórem illius accepisti in uxórem tibi et interfecisti eum gládio filiórum Ammon quamobrem non recédet gládius de domo tua usque in sempiternum, eò quòd despéxeris me, et túleris uxorem Uría Hethæi, ut esset uxor tua. Itaque hæc dicit Dóminus: Ecce ego suscitábo super te malum de domo tua et tollam uxóres tuas in óculis tuis, et dabo próximo tuo, et dórmiet cum uxóribus tuis in óculis solis hujus. Tu enim fecisti abscónditè; ego autem fáciam verbum istud in conspectu omnis Israël, et in conspectu solis. R. Numquid vult, p. 164. IN II. NOCTURNO. Ex libro sancti Ambrósii Epíscopi, de Apológia David. Ad Theod. Aug. Cap. 2. U non Lectio iv. Nusquisque nostrûm per singulas horas quàm multa delinquit, et tamen unusquisque de plebe peccátum suum confitendum putat. Ille rex tantus ac potens ne exiguo quidem momento manére penes se delicti passus est consciéntiam; sed præmaturâ confessióne, atque immenso dolóre, réddidit peccátum suum Dómino. Quem mihi nunc fácilè repérias honorátum ac divitem, qui, si arguátur alicujus culpa reus, non molestè ferat? At ille régio clarus império, tot divinis probátus oráculis, cùm à priváto hómine corriperétur, quòd gráviter deliquisset, non indignátus infrémuit, sed coufessus ingémuit culpæ dolore. R. Confortáre, p. 164. Enique Dóminum do D for intimi movit affec Alii hómines, cùm à sa tiónis. Lapsus communis cerdótibus corripiuntur, sed speciális confessio. peccatum suum ingravant, . Oculi, p. 165.4 PEccávit David, quod solent reges; sed pœniténtiam gessit, flevit ingemuit: quod non solent reges. Confessus est culpam, obsecrávit indulgéntiam, humi stratus de plorávit ærumnam jejunávit, oravit, confessiónis suæ testimónium in perpétua sæcula vulgáto dolore transmisit. Quod erubescant facere priváti, rex non erubuit confitéri. Qui tenentur legibus, audeut suum negare peccátum dedignantur rogare indulgéntiam quam petébat qui nullis légibus tenebátur humánis. Quòd peccavit, conditiónis est; quòd supplicavit, correc Culpam itaque incidisse, naturæ est; diluisse, virtútis. . Usquequò, p. 165. IN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélii secundùm Matthæum, Lectio vij. Cap. 5. Jesus discipulis suis N illo témpore; Dixit Dico vobis, quia nisi Homília sancti Augustini De Sermone Domini in J Lib. 1. Cap. 9. Ustitia Pharisæórum est ut non occidant; justítia eorum qui intratúri sunt in regnum Dei, ut non irascantur sine causa: mínimum est ergò non occidere; et qui illud solverit, mínimus vocábitur in regno cœlórum: qui autem illud impléverit ut non occídat non contínuò magnus erit et idóneus regno cœlorum, sed tamen ascendet áliquem gradum perficiétur autem, si nec irascátur sine causa: quòd si perfécerit multò remotior erit ab homicídio. Quapropter qui docet ut non irascámur, non |