IN II. NOCTURNO: De Sermóne sancti Cæsárii Arelatensis Episcopi.

Serm. 2. de Elis.

Lectio iv.

pater mi, currus Israël, et auriga ejus. Et ait illi Eliseus: Affer arcum et sagittas. Cùmque attulisset ad eum arcum et sagittas, dixit ad regem Israël : Pone manum tuam super arcum. Et cùm posuisset ille manum suam, superpósuit Eliseus manus suas mánibus regis, et ait : Aperi fenestram orientálem. Cùmque aperuisset, dixit Elisaus: Jace sagittam. Et jecit. Et ait Elisæus: Sagitta salutis Dómini, et sagitta salútis contra Syriam; percutiesque Syriam in Aphec, donec consúmas eam. Et ait:

Tolle sagittas. Qui cùm tulisset, rursum dixit ei: Pércute jaculo terram. Et cùm percussisset tribus vícibus, et stetisset, irátus est vir Dei contra eum, et ait: Si percussisses quinquies, aut séxies, sive sépties, percussisses Syriam usque ad consumptiónem; nunc autem tribus vicibus percúties eam. Mórtuus est ergò Eliseus, et sepeliérunt eum. Latrúnculi autem de Moab venérunt in terram in ipso anno. Quidam autem sepelientes hóminem, vidérunt latrúnculos, et projecérunt cadáver in sepulchro Elisai. Quod cum tetigisset ossa Elisæi, revixit homo, et stetit super pedes suos.

164.

. Numquid vult, p.

A

Udívimus quòd dum beátus Eliseus transíret per Sunam, quædam múlier magna suscéVirum suum: Animadperit eum, et díxerit ad

Verto quod homo iste vir Dei sit; faciamus illi cœnáculum, et ponámus ei in eo lectum, mensam > sellam et candelabrum ;

ut, quando vénerit, má

neat ibi. Et múlier illa stérilis erat; sed, orante Eliseo, génuit filium. Sic et Ecclésia, antequàm Christus veniret, stérilis fuit. Et sicut illa, orante Eliseo, génuit filium; ita et Ecclésia, veniente ad se Christo, génuit pópulum Christiánum. Sed fílius mulieris illíus, dum Eliseus absens esset, mórtuus est; sic et filius Ecclesiæ, hoc est, pópulus tus veniret, peccátis mórgéntium, antequàm Chris

tuus erat. Descendente de huic vitæ redditur; desmonte Elisæo, filius viduæ cendente de cœlo Christo, filius Ecclésiæ, id est, pópulus géntium suscitatur: sed hoc quákter factum sit, videamus.

R. Confortáre, p. 164.

Epíscopi.

Serm. 113. de Verb.
Domini.

Oc ait Dóminus nos-
ter Jesus Christus:

de divitiis iniquitátis. Hoc quidam malè intelligendo rápiunt res aliénas, et áliquid inde pauperibus largiuntur, et putant se fácere quod præceptum est. Dicunt enim : Rápere res aliénas mammóna

est iniquitatis; erogare in de áliquid, máximè egéntibus sanctis, hoc est fácere amicos de mammóna iniquitátis. Intellectus iste corrigendus est, immò de tábulis cordis vestri omní no delendus est. Nolo sic intelligátis. De justis la bóribus fácite eleemósinas ex eo quod rectè ha bétis, date. Non enim corruptúri estis júdicem Christum, ut non vos audiat cum pauperibus, quibus tóllitis.

R. Dóminum, p. 166.

Lectio viij. St quidem et álius inEstellectus; nec ipsum tacébo. Mammóna iniquitátis, divitiæ sunt sæculi omnes, undecumque sint. Undecumque enim congregentur, mammóna iniquitátis est; id est, divitiæ sunt iniquitátis. Quid est, divitiæ sunt iniquitátis? Peçúnia est, quam nómine divitiarum appel

ras divitias quæris, áliæ sunt. Tálibus Job nudus abundábat, quando in Deum cor plenum habébat, et laudes Deo pérditis ómnibus rebus

Hi

síssimas proferébat. De quo thesauro, si nihil habébat? Ipse sunt veræ divítiæ: istæ autem ab iniquitáte appellantur divitiæ. R. Audite, p. 166. Lectio ix, Abes illas divitias non reprehendo. Hæ réditas venit, pater tuus dives fuit, et dimisit tibi. Honestè acquisivisti, de justis laboribus plenam domum habes, non reprehendo. Tamen étiam sic noli illas dícere divitías. Nam si dicis illas divitias, amábis illas; et si amáveris illas peribis cum illis. Perde, ne péreas; dona, ut acquíras; sémina, ut metas. Has divitias noli appellare; quia veræ non sunt. Pau pertate plenæ sunt semper obnoxia cásibus. Quales divitiæ sunt, propter quas latronem times propter quas times servum tuum, ne te occiso auferat et fúgiat? Si vera divitiæ essent, securitátem tibi darent. Ergò illæ sunt veræ divitiæ, quas cùm habuerimus, pérdere non possumus. Et ne fortè propter illas furem tímeas, ibi erunt ubi nullus áufe

et

rat. Audi Dóminum tuum: Thesaurizáte vobis thesauros in cœlo, quò fur non accédat. Tunc erunt divitiæ; quándiù in terra sunt, divitiæ non sunt. R. Ineámus, p. 167. Ad Benedictus, Ant. 3. C. Laudávit Dóminus villicum iniquitátis, quia prudenter fecisset: quia filii hujus sæculi prudentiores filiis lucis in generatióne sua sunt. Luc. 16.

erat bonum coram Dómino juxta ómnia quæ fécerat David pater ejus, Ipse dissipávit excelsa, et coutrivit státuas, et succídit lucos, confregitque serpentem æneum, quem fécerat Moyses: síquidem usque ad illud tempus filii Israël adolébant ei incensum

vocavitque nomen ejus Nohestan. In Dómino Deo Israël sperávit: itaque post eum non fuit símilis ei de cunctis régibus Juda, sed neque in his qui ante eum fuérunt : et adhæsit Dómino, et non recessit à vestígiis ejus, fecitque mandáta ejus, quæ præceperat Dóminus Móysi.

B. Si in toto " p. 163,
Lectio ij.

A chiae, qui erat annus
Nno quarto regis Fze-

séptimus Osée filii Ela regis Israël, ascendit Salmánasar rex Assyriórum in Samaríam, et oppugnavit eam, et cepit. Nam post annos tres, anno sexto Ezechiæ, id est nono anno Osée regis Israël, capta est Samaría : et transtulit rex Assyriórum Israël in Assyrios, collocavitque eos in Hala, et

civitátibus Medórum: quiá non audiérunt vocem Đómini Dei sui, sed prætergressi sunt pactum ejus : ómnia quæ præcéperat Móyses servus Dómiui non audiérunt, neque fe

Epíscopi.

Serm. 113. de Verb.

H

Domini.

-Oc ait Dóminus noster Jesus Christus: Fácite vobis amicos de divitiis iniquitátis. Hoc quidam malè intelligendo rápiunt res aliénas, et áliquid inde pauperibus largiuntur, et putant se fácere quod præceptum est. Dicunt enim : Rápere res aliénas mammóna

est iniquitatis; erogare in

de áliquid, máximè egéntibus sanctis, hoc est fácere amicos de mammóna iniquitátis. Intellectus iste corrigendus est, immò de tábulis cordis vestri omníno delendus est. Nolo sic intelligátis. De justis la bóribus fácite eleemósinas: ex eo quod rectè ha bétis, date. Non enim corruptúri estis júdicem Christum, ut non vos audiat cum pauperibus, quibus tóllitis.

R. Dóminum, p. 166.

E

Lectio viij.

St quidem et álius intellectus; nec ipsum tacébo. Mammóna iniquitátis, divitiæ sunt sæculi omnes, undecumque sint. Undecumque enim congregentur, mammóna iniquitátis est; id est, divitiæ sunt iniquitátis. Quid est, divitiæ sunt iniquitátis? Pecunia est, quam nómine divitiarum appel

H

ras divitias quæris, áliæ sunt. Tálibus Job nudus abundábat, quando in Deum cor plenum habébat, et laudes Deo, pérditis ómnibus rebus, tanquam gemmas pretiosíssimas proferebat. De quo thesauro, si nihil habébat? Ipsæ sunt veræ divítiæ: istæ autem ab iniquitáte appellantur divítiæ. R. Audite, p. 166. Lectio ix, Abes illas divitias non reprehendo. Hæ réditas venit, pater tuus dives fuit, et dimisit tibi. Honestè acquisivisti, de justis laboribus plenam domum habes, non reprehendo. Tamen étiam sic noli illas dícere divítías. Nam si dicis illas divitias, amábis illas; et si amáveris illas períbis cum illis. Perde, ne péreas; dona, ut acquíras; sémina, ut metas. Has divitias noli appelláre ; quia vera non sunt. Paupertáte plenæ sunt, semper obnoxiæ casibus. Quales divitiæ sunt, propter quas latrónem times propter quas times servum tuum, ne te occiso auferat et fúgiat? Si veræ divitiæ essent securitátem tibi darent. Ergò illæ sunt veræ divitiæ, quas cùm habuerimus, pérdere non possumus. Et ne fortè propter illas furem tímeas, ibi erunt ubi nullus áufe

et