us videt te. Idcircò ipse me reprehendo, et ago pœniténtiam in favilla et ci

nere.

P

Lectio ij.

Ostquam autem locutus est Dóminus verba hæc ad Job, dixit ad Eliphaz Themanitem: Irátus est furor meus in te, et in duos amicos tuos, quóniam non estis locúti coram me rectum, sicut servus meus Job sumite ergò vobis septem tauros, et septem arietes, et ite ad servum meum Job, et offerte holocaustum pro vobis: Job autem servus meus orábít pro vobis; fáciem ejus suscipiam, ut non vobis imputétur stultitia; neque enim locúti estis ad me recta, sicut servus meusJob. Abierunt ergò Eliphaz Themanítes et Baldad Suhites, et Sophar Naamathites, et fecérunt sicut locutus fuerat Dóminus ad eos; et suscepit Dóminus fáciem Job. Dóminus quoque conversus est ad pœnitentiam Job, cùm oraret ille pro amicis suis. Et áddidit Dóminus ómnia quæ cumque fuerant Job, duplícia,

caput, et consoláti sunt eum super omni malo quod intúlerat Dóminus super eum; et dederunt ei unusquisque ovem unam, et inaurem áuream unam. Dóminus autem benedixit novissimis Job magisquàm princípio ejus: et facta sunt ei quatuordecim millia óvium, et sex millia camelórum, et mille juga boum, et mille asinæ. Et fuérunt ei septem filii, et tres filiæ. Vixit autem Job post hæc centum quadraginta annis, et vidit filios suos, et filios filiórum suórum usque ad quartam generatiónem ; et mortuus est senex et plenus diérum.

Ad Magníficat, Ant.3.A.. Cùm Tobías ab infantia semper Deum timúerit, non est contristátus contra Deum, quòd plaga cæcitá tis evenerit ei; sed immóbilis in Dei timóre permansit, agens grátias Deo ómnibus diébus vitæ suæ. Tob. 2.

Oratio, ut infra ad Laudes.

DOMINICA X.
post Pentecosten.

IN I. NOCTURNO.

Incipit liber Tobia. Lectio j. Cap. 1.

dentem, in siuistro habens civitátem Sephet, cùm captus esset in diébus Salmánasar regis Assyriórum, in captivitáte tamen pósilus, viam veritátis non deséruit; ita ut ómnia quæ habére poterat, quotidiè concaptivis frátribus, qui erant ex ejus génere, impertíret. Cùmque esset júnior ómnibus in tribu Néphtali, nihil tamen puerile gessit in ópere. Dénique cùm irent omnes ad vítulos áureos quos Jeróboam fécerat rex Israël, hic solus fugiébat consortia ómnium; sed pergébat in Jerusalem ad templum Dómini, et ibi adorábat Dóminum Deum Israël, omnia primitiva sua et décimas suas fidéliter ófferens; ita ut in tertio anno prosélytis et advenis ministráret omnem decimatiónem. Hæc et his similia secundùm legem Dei puérulus observabat.

. Patientes, p. 266.

Lectio ij.

>

Um verò factus esset

Cvir, accépit uxórem Annam de tribu sua; genuitque ex ea filium, nomen suum impónens ei, quem ab infantia timére Deum dócuit, et abstinére ab omni peccáto. Igitur cùm per captivitátem de venisset cum uxore sua et filio in civitátem Niniven cum omni tribu sua: cùm

omnes éderent ex cibis gentílium, iste custodivit ánimam suam et nunquam contaminátus est in escis eórum. Et quoniam memor fuit Dómini in toto corde suo, dedit illi Deus grátiam in conspectu Salmánasar regis; et dedit illi potestatem quocumque vellet ire, habens libertátem quæcumque fácere voluis

set.

,P.

R. Beátus homo, 266. Lectio iij. Ergebat ergò ad omnes qui erant in captivitáte, et mónita salútis dabat eis.

Cùm autem venisset in Rages civitátem Medórum et ex his quibus honorátus fúerat à rege, habuisset cùm in multa turba génedecem talenta argenti; et ris sui Gabélum egentem vidéret, qui erat ex tribu dit illi memoratum pondus ejus, sub chirographo deargenti. Post multùm verò témporis, mórtuo Salmánasar rege, cùm regnáret Sennacherib filius ejus pro eo, et filios Israël exósos habéret in conspectu suo

Tobías quotidie pergébat per omnem cognationem suam, et consolabátur eos, dividebatque unicuique prout poterat, de facultátibus suis; esurientes alebat, nudisque vestimenta præbebat, et mortuis atque occisis sepultúram sollícitus exhibébat.

. Quis ignorat, p. 267.

IN II. NOCTURNO. Ex libro sancti Ambrósii Episcopi, de Tobía. Lectio iv. Cap. 1. Ecto prophético libro, qui inscribitur Tobias, quamvis plenè vobis virtútes sancti Prophétæ Scriptúra insinuaverit, tamen compendiario mihi sermóne, de ejus méritis recensendis et opéribus, apud vos utendum árbitror; ut ea quæ Scriptúra histórico more digessit latiùs, nos strictiùs comprehendamus virtútum ejus génera, velut quodam breviário colligentes. Fuit vir justus, miséricors, hospitális; et hoc virtútum præditus choro, súbiit ærumnam captivitátis, quam ferébat humiliter atque patienter, commúnem magis injúriam quàm privátam dolens; nec sibi virtútum suffragia nihil profuisse deplórans, sed magis eam sibi contumeliam, minórem peccatórum suórum prétio, illatam arbitrátus, méruit edictum, ne quis ex filiis captivitátis mórtuum sepulturæ daret. R. Filii sanctorum, p.267. Lectio v.

T ille interdicto non

A revocabátur

magis quàm incitabátur, ne desérere officium pietatis, mortis metu viderétur. Erat enim misericórdiæ prétium mortis poena. Talis flagitii deprehensus rePars Estiva.

us, vix tandem per amícum pótuit direpto património egénus et exul restítui suis. Iterùm in his versabátur officiis; et si quid alimenti foret, peregrínum cum quo cibum sumeret, quærébat. Itaque cùm fessus à sepulturæ revertisset múnere, appósitis sibi edendi subsídiis, misso filio, quærébat consortem convívii. Dum conviva ac cérsitur, nuntiátis insepulti córporis relíquiis, convívium deserébat ; nec putábat pium ut ipse cibum súmeret, cùm in público corpus jacéret exánime. Hoc illi quotidianum opus, et magnum.

R. Pauperem, p. 268.
Lectio vj. Cap. 2.
Am sancto fessus officio

Prophéta, dum requiescit juxta paríetem aulæ, cadente de pásserum nido stércore, albúgine cæcitátem incidit; nec conquestus ingémuit, nec dixit: Hæc merces labórum meórum? Fraudári magis se dóluit obsequiorum, quàm oculórum múnere; nec cœcitátem pœnam, sed impe dimentum putabat. Commodaverat próximo suo pecuniam quamdam,quam toto vitæ suæ témpore in tanta indigentia non repoposcit. Vix ubi se fessum vidit, et depósitum senectúte, insinuávit fílio, non tam cúpiens commodátum repóscere, quàm sollicitus ne fraudárethæredem. 24

R. Magnus es, p. 268. IN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélii secundùm Lucam. Lectio vij. Cap. 18. N illo témpore; Dixit Jesus ad quosdam qui in se confidébant tauquam justi et aspernabantur cæteros, parábolam istam: Duo homines ascendérunt in templum, ut orárent, unus Pharisæus, et alter Publicanus. Et réliqua. Homilia sancti Augustini Epíscopi.

Q

sua

2

Enarr. 2. in Ps. 31. n. 10. Ui vult fortis esse velut præsúmens de se, et jactans méritą qualiacumque illa sint, érit similis Pharisæo illi, qui quod à Deo se dicébat accepisse, superbè tamen jactabat. Gratias, inquit, tibi. Attendite fratres mei, quale genus superbiæ commendet Deus verè quale potest subintráre justo hómini, quale potest subrépere étiam bonæ spei viro. Grátias tibi, dicébat. Ergò cùm dicébat: Grátias tibi, fatebátur ab illo se accepisse quod habébat. Quid enim habes

Grátias tibi ago, dixit: Grálias tibi ago, quia nón sum sicut cæteri homines, raptóres, injusti, adúlteri, sicut et Publicanus iste. Undè ergò superbus? Non quia de bonis suis Deo grátias agebat, sed quia super álterum se de ipsis bonis extollebat.

R. Expectémus, p. 269. Lectio viij. Tténdite, fratres; nam A unde cœperit dicere similitúdinem ipsam Dóminus, Evangelista præmisit. Cùm enim Christus dixisset: Putas véniens Fílius hóminis invéniet fidem in terra; et ne existerent quidam hæretici, qui attendentes et putantes quasi lapsum totum mundum (omnes enim hærétici in paucis et in parte sunt) jactárent se, quòd in ipsis remansit quod de tolo mundo perierit: ibi statim, ubi ait Dóminus: Putas véniens Filius hóminis invéniet fidem in terra subjecit Evangelista: Dixit autem et ad quosdam quì sibi justi videbantur, et spernébant cæteros, similitúdinem hanc: Quidam Pharisaus, et Publicanus venérunt in templum orare; et cætera quæ nostis. B.Quitentationes, p. 269. Lectio ix.

fácias esse consortes. Per Dóminum.

4d Magnificat, Ant. 1. C. Omnis qui se exaltat, hu miliabitur, et qui se humíliat, exaltábitur. Luc. 18. Oratio ut supra ad. Laudes.

probas? In ipsis verbis. Quomodo? Pharisæus, inquit, ille contempsit de longe stantem, cui Deus confidenti propinquabat. Publicanus, inquit, de longinquo stabat; sed Deus ad illum de longinquo non stabat. Quare Deus ab illo de longinquò non stabat? Quia alio loco dícitur: Propè est Dóminus his qui obtrivérunt cor. Vidéte si Publicanus iste obtriverat cor, et ibi videbitis quia propè est Dóminus his qui obtrivérunt cor. Publicanus autem de longinquo stabat, et neque volébat ad cœlum óculos suos leváre, sed percutiébat pectus su um. Túnsio pectoris, obtritio cordis. Quid dicébat tundens pectus ? Deus propitius esto mihi pecca tóri. Et quid senténtiæ Dóminus? Amen dico vobis, descendit justificátus de templo Publicanus ille, magis quàm ille Pharisæus.

R.Dómine Deus, p. 270. Ad Benedictus, Ant. 1.C. Publicanus à longè stans nolébat nec óculos ad coelum levare; sed percutié bat pectus suum, dicens : Deus, propitius esto mihi peccatóri. Luc. 18.

D

FERIA SECUNDA.

De libro Tobía. Lectio j. Cap. 2. Ost hæc cùm esset dies festus Dómini, et facesset prándium bonum in domo Tobia dixit filio suo: Vade, et adduc áliquos de tribui nos tra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum. Cùmque abiisset, reversus nuntiávit ei unum ex filiis Israël jugulátum jacére in plátea. Statimque exiliens de accúbitu suo,relinquens práudium, jejúnus pervénit ad corpus; tollensque illud portavit ad domum suam occultè, ut, dum sol occubuisset, cautè sepelíret eum. Cùmque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremóre, mémorans illum sermónem, quem dixit Dóminus per Amos prophé tam : Dies festi vestri con vertentur in lamentatió nem et luctum.

R. Patientes estóte, p.266.
Lectio ij.

Um verò sol occubuis