Non audent. Quid enim sperare nocentibus ægris 235 Concessum? vel quæ non dignior hostia vita? Mobilis et varia est ferme natura malorum. Quum scelus admittunt, superest constantia : quid fas Atque nefas, tandem incipiunt sentire, peractis Criminibus. Tamen ad mores natura recurrit 240 Damnatos, fixa et mutari nescia. Nam quis Nominis invisi, tandemque fatebere lætus, Nec surdum, nec Tiresiam quemquam esse deorum. Au scélérat qui meurt l'espérance est ravie !... Incertaine et mobile est l'âme du méchant; Car l'habitude aveugle, et qui jamais ne change, Qu'au ciel on n'est point sourd, qu'au ciel on a des yeux! SATIRA XIV. EXEMPLUM. PLURIMA Sunt, Fuscine, et fama digna sinistra, Et nitidis maculam hæsuram figentia rebus, Quæ monstrant ipsi pueris traduntque parentes. Si damnosa senem juvat alea, ludit et heres 。 Bullatus, parvoque eadem movet arma fritillo. 5 Nec melius de se cuiquam sperare propinquo Concedet juvenis, qui radere tubera terræ, Boletum condire, et eodem jure natantes Mergere ficedulas didicit, nebulone parente, 10 Et cana monstrante gula. Quum septimus annus Transierit puero, nondum omni dente renato, Barbatos licet admoveas mille inde magistros, 15 Hinc totidem, cupiet lauto cœnare paratu Semper, et a magna non degenerare culina. Mitem animum, et mores modicis erroribus æquos Præcipit, atque animas servorum et corpora nostra SATIRE XIV. L'EXEMPLE. Il est plus d'un travers odieux, cher Fuscine, Qui même à des cœurs purs s'attache et s'enracine; Plus d'un immonde vice aux germes étouffants, Qu'un père corrompu transmet à ses enfants. L'héritier d'un joueur, portant la bulle encore, Déjà brouille les dés dans le cornet sonore. De ce jeune gourmand quel espoir conçoit-on, Lui qu'une barbe grise, un vieux père glouton Instruit à mariner, dans un coulis qui tremble, La truffe et le bec-figue accommodés ensemble ? Dès la septième année, avant toutes ses dents, Donnez-lui cent Mentors, cent gouverneurs prudents, Il voudra, nommant l'ordre avarice et lésine, Ne pas dégénérer d'une grande cuisine! Peut-il à sa famille enseigner la douceur, L'équité qui pardonne, ou punit sans noirceur; Materia constare putat paribusque elementis? An sævire docet Rutilus, qui gaudet acerbo Plagarum strepitu, et nullam Sirena flagellis 20 Comparat, Antiphates trepidi Laris ac Polyphemus, 35 Et meliore luto finxit præcordia Titan; Sed reliquos fugienda patrum vestigia ducunt, Et monstrata diu veteris trahit orbita culpæ. |