Obrázky na stránke
PDF
ePub

Non audent. Quid enim sperare nocentibus ægris 235 Concessum? vel quæ non dignior hostia vita?

Mobilis et varia est ferme natura malorum. Quum scelus admittunt, superest constantia : quid fas Atque nefas, tandem incipiunt sentire, peractis Criminibus. Tamen ad mores natura recurrit

240 Damnatos, fixa et mutari nescia. Nam quis
Peccandi finem posuit sibi? quando recepit
Ejectum semel attrita de fronte ruborem?
Quisnam hominum est, quem tu contentum videris uno
Flagitio? Dabit in laqueum vestigia noster
246 Perfidus, et nigri patietur carceris uncum,
Aut maris Ægæi rupem, scopulosque frequentes
Exsulibus magnis. Poena gaudebis amara

Nominis invisi, tandemque fatebere lætus,

Nec surdum, nec Tiresiam quemquam esse deorum.

Au scélérat qui meurt l'espérance est ravie !...
De la moindre victime il ne vaut pas la vie !

Incertaine et mobile est l'âme du méchant;
Ferme pendant le crime, il faiblit sur-le-champ :
Le forfait consommé, la nature se venge!

Car l'habitude aveugle, et qui jamais ne change,
Nous ramène bientôt vers le penchant fatal.
Qui peut fixer un terme à ses pas dans le mal?
Morte au front, la pudeur jamais ne s'y ranime:
Un coupable jamais n'en reste au premier crime!
Va, ton perfide un jour paîra sa trahison;
Le croc hideux l'attend dans la noire prison,
Ou, sur les flots d'Égée, une roche écumeuse,
Par d'illustres exils lugubrement fameuse...
Tu conviendras alors, implacable et joyeux,

Qu'au ciel on n'est point sourd, qu'au ciel on a des yeux!

SATIRA XIV.

EXEMPLUM.

PLURIMA Sunt, Fuscine, et fama digna sinistra, Et nitidis maculam hæsuram figentia rebus, Quæ monstrant ipsi pueris traduntque parentes. Si damnosa senem juvat alea, ludit et heres

。 Bullatus, parvoque eadem movet arma fritillo.

5

Nec melius de se cuiquam sperare propinquo

Concedet juvenis, qui radere tubera terræ, Boletum condire, et eodem jure natantes Mergere ficedulas didicit, nebulone parente, 10 Et cana monstrante gula. Quum septimus annus Transierit puero, nondum omni dente renato, Barbatos licet admoveas mille inde magistros,

15

Hinc totidem, cupiet lauto cœnare paratu

Semper, et a magna non degenerare culina.

Mitem animum, et mores modicis erroribus æquos

Præcipit, atque animas servorum et corpora nostra

SATIRE XIV.

L'EXEMPLE.

Il est plus d'un travers odieux, cher Fuscine, Qui même à des cœurs purs s'attache et s'enracine; Plus d'un immonde vice aux germes étouffants, Qu'un père corrompu transmet à ses enfants. L'héritier d'un joueur, portant la bulle encore, Déjà brouille les dés dans le cornet sonore. De ce jeune gourmand quel espoir conçoit-on, Lui qu'une barbe grise, un vieux père glouton Instruit à mariner, dans un coulis qui tremble, La truffe et le bec-figue accommodés ensemble ? Dès la septième année, avant toutes ses dents, Donnez-lui cent Mentors, cent gouverneurs prudents, Il voudra, nommant l'ordre avarice et lésine, Ne pas dégénérer d'une grande cuisine!

Peut-il à sa famille enseigner la douceur,

L'équité qui pardonne, ou punit sans noirceur;

Materia constare putat paribusque elementis?

An sævire docet Rutilus, qui gaudet acerbo

Plagarum strepitu, et nullam Sirena flagellis

20 Comparat, Antiphates trepidi Laris ac Polyphemus,
Tum felix, quoties aliquis tortore vocato
Uritur ardenti propter duo lintea ferro?
Quid suadet juveni lætus stridore catenæ,
Quem mire afficiunt inscripta ergastula, carcer
25 Rusticus? Exspectas, ut non sit adultera Largæ
Filia, quæ nunquam maternos dicere moechos
Tam cito, nec tanto poterit contexere cursu,
Ut non ter decies respiret? Conscia matri
Virgo fuit ceras nunc hac dictante pusillas
30 Implet, et ad mochos dat eisdem ferre cinædis.
Sic natura jubet : velocius et citius nos
Corrumpunt vitiorum exempla domestica, magnis
Quum subeunt animos auctoribus. Unus et alter
Forsitan hæc spernant juvenes, quibus arte benigna

35 Et meliore luto finxit præcordia Titan;

Sed reliquos fugienda patrum vestigia ducunt,

Et monstrata diu veteris trahit orbita culpæ.

« PredošláPokračovať »