Histoire de la littérature latine

Predný obal
Hachette, 1897 - 986 strán (strany)
 

Iné vydania - Zobraziť všetky

Časté výrazy a frázy

Populárne pasáže

Strana 297 - Dilexi tum te non tantum ut vulgus amicam, Sed pater ut gnatos diligit et generos. Nunc te cognovi : quare etsi impensius uror, Multo mi tamen es vilior et levior. Qui potis est ? inquis.
Strana 394 - Non sum ego qui fueram : mutat via longa puellas. Quantus in exiguo tempore fugit amor! Nunc primum longas solus cognoscere noctes Cogor et ipse meis auribus esse gravis.
Strana 821 - Britannos. haec est in gremium victos quae sola recepit humanumque genus communi nomine fovit matris non dominae ritu, civesque vocavit quos domuit, nexuque pio longinqua revinxit.
Strana 273 - OMNIS enim per se Divum natura necesse est Immortali aevo summa cum pace fruatur, Semota ab nostris rebus, sejunctaque longe; Nam privata dolore omui, privata periclis, Ipsa suis pollens opibus, nil indiga nostri, Nec bene promeritis capitur, nec tangitur ira.
Strana 140 - ... non praedicare aut interea quid senatus decreverit aut quae lex rogatiove lata sit neque quibus consiliis ea gesta sint: id fabulas pueris est narrare, non historias scribere.
Strana 273 - Veneris blanditur saecla propagent, ne genus occidat humanum. quorum omnia causa constituisse deos cum fingunt, omnibu' rebus 175 magno opere a vera lapsi ratione videntur. nam quamvis rerum ignorem primordia quae sint, hoc tamen ex ipsis caeli rationibus ausim confirmare aliisque ex rebus reddere multis, nequaquam nobis divinitus esse creatam 180 naturam mundi : tanta stat praedita culpa.
Strana 165 - Igitur quod nunc intra murum fere patres familiae correpserunt relictis falce et aratro et manus movere maluerunt in theatro ac circo, quam in segetibus ac vinetis...
Strana 297 - Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio, sed fieri sentio et excrucior.
Strana 297 - Non bona dicta : Cum suis vivat valeatque moechis, Quos simul complexa tenet trecentos, Nullum amans vere, sed identidem omnium Ilia rumpens. 20 Nec meum respectet, ut ante, amorem, Qui illius culpa cecidit velut prati Ultimi flos, praetereunte postquam Tactus aratro est.
Strana 578 - L'empereur était là, debout, qui regardait. Il était comme un arbre en proie à la cognée. Sur ce géant, grandeur jusqu'alors épargnée, Le malheur, bûcheron sinistre, était monté...

Bibliografické informácie