Obrázky na stránke
PDF
ePub

sariam perdiscendi, aut a majoribus ad lectionis exercitia cogantur inviti. Absurdum siquidem est, eos, qui cæteros simpliciores et laicos habeat docere (quibus et disciplinæ et vitæ debeat esse veluti quoddam speculum) ad alicujus ordinis vel dignitatis promoveri statum, qui legem Dei ignorant, nec literarum saltem mediocritate sunt insigniti. Nullus igitur ad sacra Dei mysteria tractanda veniat indoctus, &c.

Ibidem. Tom. vi. p. 455. Concil. Tolet. IX. Eugenius. P. I. An. Ch. 655.

X. Cùm multæ super incontinentiam ordinis clericorum usque hactenus emanaverint sententiæ patrum, et nullatenus ipsorum firmari quiverit correctio morum, usque adeò sententiam judicantium protraxere commissa culparum, ut non tantùm ferretur ultio in auctoribus scelerum, verum et in progenie damnatorum. Ideòque quilibet ab episcopo, usque ad subdiaconum deinceps, vel ex ancillæ vel ex ingenuæ detestando connubio in honore constituti filios procreaverint; illi quidem ex quibus geniti probabuntur, canonica censura damnentur, proles autem, tali nata pollutione, non solùm parentum hæreditatem nusquam accipiat, sed etiam in servitutem ejus ecclesiæ, de cujus sacerdotis vel ministri ignominia nati sunt, jure perenni manebunt.

Ibidem. Concilium Tolet. X. Vitilianus Papa. An.

Ch. 656.

III. Reverentiæ totius auditum, quia res adiit dura, non frustra cogimur hanc duriore extirpare censura. Agnovimus enim quosdam pontificès præcepti principis Apostolorum qui ait, "Pascite qui in vobis est gregem, non coactè, sed spontanée, nec dominantes in clero, sed forma facti gregis," ita esse immemores, ut quibusdam monasteriis parochialibusque ecclesiis, aut suæ consanguinitatis personas, aut sui favoris participes, iniquum sæpe statuant in prælatum; ita illis providentes commoda inhonesta, ut eisdem deferantur, `aut quæ proprio episcopo dare justus ordo poposcerit, aut quæ rapere deputati exactoris violentia potuerit. Quisquis pontificum deinceps, aut sanguine propinquis, aut favore sibi personis devinctis talia commodare lucra tentaverit ausu

ROMISH CONTROVERSY.

LIBRAR

UNIVERSITY

CALIFORNIA

nefandæ præsumptionis; et quod visum fuerit devocetur NIA.

irritum, et qui ordinarit, annuæ excommunicationis ferat excidium.

Ibidem. Concilium Bracarense IV.* habitum anno quarto Wambani regis tempore Adeodati Papæ. An. Dom. 675.

1.

[ocr errors]

Quinam enim in sacrificiis domini relati sunt lac pro vino, pro vino botrum offerre; eucharistiam quoque vino madidam pro complemento communionis credunt populis porrigendam: et, quod pejus his omnibus est, quidam sacerdotum in vasis domini epulas sibi apponunt, et manducare in eis præsumunt. Quidam etiam ex sacerdotibus relati sunt, quod ecclesiastica consuetudinis ordine prætermisso, missam sine orariis audeant dicere, et quod in solemnitatibus martyrum reliquias suo collo imponant. . . Illud quoque, quod plerique sacerdotum absque testimonio cum fœminis commorentur, et quod quidam illorum honoratos fratres suos verberibus indiscretis subjiciant: necnon et illud, quod quidam simoniæ cupiditate arrepti, quos ordinaturi sunt, sub cautione dimittant, qualiter post ordinati fuerint, pecuniam ab ipsis promissam accipiunt, &c.

Baronii Annales Ecclesiastici. Honorii. P. 13. An. Ch. 638. tom. viii. p. 350.-Editio ut supra.

Hoc eodem anno Arcivaldus rex Longobardorum, idemque Arianus (de quo plura superiùs) ubi regnasset annos duodecim, moritur, inque locum ejus subrogatus est Rotharis itidem Arianus: Hujus (inquit Paulus) temporibus pene per omnes civitates regni ejus duo Episcopi erant, unus Catholicus, et alter Arianus.

Platina de vitis Pontificum Romanorum. (Coloniæ Agrippinæ, 1611.) p. 84.-Sabianus I. An. Ch. 605.

Sabianus, cujus patria ignoratur, ac meritò quidem, Gregorio successit. Homo enim obscuro loco natus, obscurior moribus, rebus gestis Gregorii viri sanctissimi adversatus est. Nam cùm suo pontificatu fame laboraretur, instarentque pauperes ut pietatem Gregorii eleemosynis imitaretur, nil

* In Portugal.

aliud respondebat, quàm Gregorium popularem famam aucupantem, patrimonium ecclesiæ largitionibus dissipasse. Paululum etiam abfuit, quia libri ejus comburerentur, adeò in Gregorium irâ et invidiâ arserat homo malevolus.

Platina de vitis, &c. An. Chr. 605, 6.

Bonifacius tertius, patria Romanus, a Phoca imperatore obtinuit, magna tamen contentione, ut sedes Beati Petri Apostoli, quæ caput est omnium ecclesiarum, ita et diceretur et haberetur ab omnibus, quem quidem locum ecclesia Constantinopolitana sibi vendicare conabatur, faventibus interdum malis principibus, affirmantibusque eo loci primam sedem esse debere, ubi imperii caput esset.

Ibidem. An. Chr. 606, 7.

Bonifacius quartus, natione Marsus, patria Valeriensis, patre Joanne medico, templum sanctæ rotundæ, quod veteres Pantheon, quia Cybeli et omnibus Diis commune esset, a Phoca imperatore obtinuit, consecravitque quarto Idus Maii in honorem beatæ Virginis omniumque martyrum, ejectis prius gentium simulachris, lustratoque templo.

Ibidem. An. Chr. 687.

Sergius natione Syrus, &c.

defuncto Conone in ejus locum suffectus sit, non sine altercatione tamen. Populus enim Romanus bifariam divisus, hinc Theodorum, hine Paschalem archidiaconum petebat. Irruperat jam Theodorus cum factione sua interiorem partem episcopatus Lateranensis; exteriora verò Paschalis occupaverat ab oratorio Sancti Sylvestri usque ad basilicam domus Juliæ, quæ campo imminet. Verùm cùm ibi tanta altercatio et rixa esset, ut de pugná non ambigeretur, cùm alter alteri cessurus non videretur nisi vi et armis pulsus, principes civitatis, cleri, militiæque Romani, unum in locum secedentes, quid maximè fieri oporteret ad tollendam seditionem, consultant. Tandem verò re ipsâ discussâ, cùm neutri eorum, qui ob ambitionem tantos motus concitaverant, demandandum pontificatum censerent, Dei nutu nemine adversante Sergium pontificem deligunt, eundemque e mediâ turbâ humeris

tollentes, primò in oraculum Cæsarii martyris, mox in Lateranensem episcopatum detulerunt, refractis vi foribus, repulsisque his qui locum occupaverant. At verò Theodorus. cognito omnium consensu, Sergium pontificem salutat et oscultatur. Idem fecit Paschalis alter competitor, licet invitus, cogente multitudine, quæ armis circumstrepebat.

Pope Honorius is condemned as an Heretic by the Sixth General Council,* viz. the Third Council of Constantinople. Dupin's Nouvelle Bibliotheque des Auteurs Ecclesiastiques. Tom. vi. p. 68. (Autrecht, 1731.)

66

Quatriérement, c'est un fait constant qu'Honorius a été condamné dans le sixieme Concile. En voici des preuves plus que suffisantes: le concile même le reconnôit dans sa lettre au Pape; l'Empereur dans son édit le declare; Agathon qui avoit été un des Notaires l'atteste dans une relation qui est a la fin d'un manuscrit du sixiéme concile; Leon II. successeur d'Agathon le dit dans trois de ses lettres; toute l'église Romaine le reconnôit dans ses formules de serment que doivent faire les Papes nouvellement elûs, et dans son ancien office; les deux conciles generaux qui suivent, tiennent cette condamnation pour veritable; enfin personne n'en a jamais doutè; et par consequent l'imagination de Baronius ne peut passer que pour une temerité sans exemple.

[ocr errors]

on est souvent fauteur d'heresie en l'enseignant, et ce nom se donne a ceux qui soutiennent une heresie inventée par les autres. C'est en ce sens que Constantin dit qu'Honorius a été fauteur de l'heresie. Sergius etoit l'auteur de cette doctrine, mais Honorius l'approuva, la confirma et y consentit. Quoique Leon II. eut interet de menager l'honneur de ses predecesseurs, et qu'il ait pu pour cette raison exprimer en termes plus doux la cause de la condemnation d'Honorius, neanmoins il avoue qu'Honorius n'a pas seulement favorisé par son silence et par sa negligence l'heresie naissante; mais aussi qu'il a consenti que l'on souillat la tradition apostolique par une doctrine contraire. Qui

Cardinal Baronius exerts all his ingenuity to defend Honorius from condemnation by the Sixth General Council; but Dupin, at considerable length, refutes his reasoning. A portion only of Dupin's argument is here introduced.

[blocks in formation]

Apostolicam ecclesiam non Apostolica traditionis doctrina illustravit; sed prophaná proditione immaculatam maculari permisit. Et dans une autre lettre maculari consensit. Et l'Eglise Romaine a si bien reconnu que le Pape Honorius avoit avancè l'erreur des Monothelites, que dans son ancien Breviaire elle declare qu'il a été condamné avec les autres Monothelites, pour avoir soutenu le dogme d'une volonté. Enfin Hadrien II. remarque qu'il avoit été condamné par le Synode, parce qu'il etoit accusè d'heresie, qu'il pretend etre la seule cause pour laquelle il croit qu'il est permis a un concile de juger le Pape. On ne peut donc douter qu'Honorius n'ait été condamné par le sixieme Concile comme heretique, &c. &c.

Fleuri, Histoire Ecclesiastique. Livre 40. An. Ch. 681. Sixième Concile Generale. Trezième Session. (à Nismes, 1778.)

Le concile prononça en ces termes le jugement qu'il avoit promis.

Avec eux nous croyons devoir chasser de l'église et anathematiser Honorius, jadis Pape de l'ancienne Rome, parceque nous avons trouvé dans sa lettre a Sergius, qu'il suit en tout son erreur, et autorise sa doctrine impie.

Sacrosancta Concilia, &c. Studio P. Labbæi et G. Cossartii. Tom. vi. p. 1215. (Lutetiæ Parisiorum, 1671.) Eadem Synodus VI. oecumenica, Constantinop. imperatore Leone imperatore, filio Constantini Pogonati, patrum divi

norum.

Ex libello Synodico.

Ονπερ ο φιλοχριστος αυτοκρατωρ Aεwv avadežaμevoç,

αγιαν και οικουμενην την εν

Κωνσταντινουπολει συγκροτη-
φηναι προσέταξε Ovvodov.
Ης εξήρχον προκαθεζόμενοι το
Pwunc

κατα

ποτηρηται του παπα
Αγαθωνος, κ, τ, λ.
Θεωδώρου, της Φαραν επισκόπου.
Ονωρίου, Ρώμης. Κύρου, Αλεξ-

Quam cùm Christi-amans imperator Leo accepisset, sacram et œcumenicam sextam

Constantinopoli synodum jussit congregari, cui præfuerunt præsidentes, locum tenentes papæ Romani Agathonis, Theodorus, St. Georgius presbyteri, et Joannes diaconus, Constantinopolita

« PredošláPokračovať »