mus, sed implet pótiùs; ut et foris dùm non occidimus, et in corde dùm non iráscimur innocéntiam custodiámus. ✨. Dóminum, p. 166.

Lectio viij.

Radus ítaque sunt in

tuum ad altare. Nam si irasci fas non est fratri suo sine causa aut dícere, Raca, aut dicere, Fáture; multò minus fas est ánimo tenére áliquid ut in ódium indignátio convertátur. Quo pértinet étiam quod álio loco dicitur, Non óc

mò quisque irascátur, et eum motum retineat corde conceptum jam si extórserit vocem indignantis, ipsa commótio, non significantem áliquid, sed illum animi motum ipsâ eruptióne testantem quâ feriátur ille cui iráscitur? plus est útique, quàm si surgens ira silentio premerétur; si verò non solùm Vox indignantis audiátur, sed étiam verbum quo jam certam ejus vituperatiónem in quem profertur, designet et notet, quis dubitet et ámpliùs hoc esse, quàm si solus indignatiónis sonus ederétur ? Ita. que in primo unum est, id est, ira sola; in secundo duo, et ira, et vox qua iram significat, et in Voce ipsa certa vitupera tiónis expréssio.

. Audite, p. 166.

Lectio ia. Enténtia quæ séquitur, eâ conjunctióne connéctitur ut superiori attestétur : non enim ait: Si autem obtúléris munus tuum ad altare; sed ait;

vestram. Jubémur ergò il latúri munus in altare, si recordáti fuerimus áliquid adversùm nos habére fratrem, munus aute altáre relinquere, et pérgere, ac reconciliári fratri, deinde venire et munus offerre.

R. Iueamus, p. 167.

Nisi abundaverit justítia Ad Benedictus, Ant. 3. C. vestra plus quàm Scribaintrábitis in regnum cœrum et Pharisæorum, non lórum. Matth. 5.

tunc véniens offeres munus tuum. Matth. 5.

dixérimus

Mórtuus est

puer, se affliget? Cùm er

Laudes.

D

FERIA SECUNDA. De libro secundo Regum. Lectio j. Cap. 12. Ixit David ad Nathan: Peccávi Dómino. Dixitque Nathan ad David: Dóminus quoque transtulit peccátum tuum; non moriéris. Verumtamen, quóniam blasphemare fecisti inimicos Dómini, propter verbum hoc, filius qui natus est tibi, morte moriétur. Et reversus est Nathan in domum suam. Percussit quoque Dóminus parvulum quem pepérerat uxor Uría Da vid, et desperátus est. Deprecatusque est David Dóminum pro párvulo; et jejunavit David jejunio, et ingressus seorsum, já euit super terram. Venérunt autem senióres do mûs ejus, cogentes eum ut surgeret de terra: qui noluit, nec comédit cum eis cibum.

R. Si in toto, p. 163.
Lectio ij.
Ccidit autem die sépti-

suos mussitantes, intellexit quòd mortuus esset infántulus; dixitque ad servos suos: Nuin mórtuus est puer? Qui respondérunt ei: mórtuus est. Surrexit ergò David de terra; et lotus unctusque est ; cùmque mutasset vestem, ingressus est domum Dómini, et adoravit ; et ve nit in domum suam , petivitque ut ponerent ei panem et comédit. . Nolite, p. 163. Lectio iij.

Ixérunt autem ei servi sui Quis est sermo quem fecisti ? propter infautem, cùm adhuc viveret, jejunasti et flebas; mórtuo autem púero, surrexisti, et comedisti pa→ nem. Qui ait: Propter infantem, dùm adhuc viveret, jejunavi et flevi; di cébam enim : Quis scit, si fortè donet eum mihi Ďóminus, et vivat infans nunc autem quia mortuus est, quare jejúnem? Num quid potero revocare eum ampliùs? ego vadam magis ad eum; ille verò non

fans: timueruntque, servi David nuntiare, ei quòd mortuus esset parvulus. Dixérunt enim Ecce cùm párvulus adhuc viveret, loquebamur ad eum, et non audiébat vocem nostram; quaulò magis, si

solátus est, David Bethsabee uxorem suam, ingressusque, ad eam, dormivit cum ea, quæ genuit filium, et vocávit nomen ejus Sálomon, et Dóminus dilexit eum. Misitque in manu Nathan prophétæ, et vo

cávit nomen ejus, Amábilis Dómino, eò quòd diligeret eum Dóminus . Numquid, p. 164. FERIA TERTIA,

De libro secundo Regum. Lectio j Cap. 13. Actum est post tem

Fpus biénuii, ut tonlom in Baálhasor, quæ est juxta Ephraim : et vocávit Absalom omnes filios regis, venitque ad regem, et ait ad eum: Ecce tondentur oves servi tui; vẻniat, oro, rex cum servis suis ad servum suum. Dixitque rex ad Absalom Noli, fili mi, noli rogáre ot veniámus omnes et gravémus te. Cùur autem cógeret eum, et noluisset ire, benedixit ei.

. Confortare, p. 164. Lectio ij.

Es

um,

T ait Absalom: Si no vis venire, véniat, obsecro, nobiscum saltem Amnon frater meus. Di xitque ad eum rex: Non ést necesse ut vadat tecum. Coégit itaque Absalom eet dimisit cum eo Amnon, et universos fi lios regis. Feceratque Ab salom convivium quasi convivium regis Præcéperat autém Absalom púeFis suis, dicens: Observáte cúm temulentus fuerit Amnon vino, et díxero vobis: Percutite eum, et interficite: nólíte timere; ego enim sum qui præ

cípio vobis: roborámiui, et es óte viri fortes. Fecérunt ergò púeri Absalom adversùm Amnou, sicut præceperat eis Absalom. Surgentesque omnes filii regis ascendérunt singuli mulas suas, el fugerunt. R. Oculi, p. 165. Lectio iij. Umque adhuc pergérent in itinere, fama pervenitad David, diceus: Percussit Absalom omnes filios regis, et non remansit ex eis saltem unus. Surrexit ítaque rex, et scidit vestimenta sua; et cécidit super terram, et omnes servi illius qui assistébant ei, scidérunt vestimenta sua. Respondens autem Jónadab filius Sémmaa fratris David, dixit: Ne æstimet dóminus mens rex, quòd omnes púeri filii regis occisi sint ; Amnon solus mórtuus est, quóniam in ore Absalom erat pósitus ex die quâ oppressit Thamar sororem ejus. Nunc ergò ne ponat dóminus meus rex super cor suum verbum istud dicens: Omnes filii regis occisi sunt; qóniam Amnon solus mórtuus est. Fugit autem Absalom. R. Usquequò, p. 165. FERIA QUARTA. De libro secundo Regum, Lectio j. Cap. 14. Um ingressa fuisset múlier Thecuítis ad regem, cécidit coram

C

"

eo

eo super terram, et adorávit, et dixit: Serva me, rex. Et ait ad eam rex : Quid causæ habes? Quæ respondit: Heu, múlier vídua ego sum; mórtuus est enim vir meus; et ancillæ tuæ erant duo filii, qui rixati sunt adversùm se in agro, nullusque erat qui eos prohibére posset ; et percussit alter alterum, et interfécit eum. Et ecce consurgens universa cognátio adversùm ancillam tuam, dicit: Trade eum qui percussit fratrem su um, ut occidámus eum pro anima fratris sui quem interfécit, et deleamus hærédem; et quærunt ex tinguere scintillam meam quæ relicta est, ut non su persit viro meo nomen, et reliquiæ super terram. B. Dóminum, p. 166. Lectio i

Ta

díxerit tibi adduc eum ad me, et ultrà non addet ut tangat te. Qua ait: Recordétur rex Domini Dei sui: ut non mul tiplicentur próximi sángui nis ad ulciscendum, et ne quaquàm interficiant fi lium meum. Qui ait: Vi vit Dóminus, quia non cadet de capillis filii tui super terram. Dixit ergò múlier; Loquátur ancilla tua ad dóminum meum regem verbum. Et ait: Lóquere. Dixitque mulier. Quare cogitasti hujuscemodi rem contra pópulum Pars Estiva.

Dei, et locútus est rex verbum istud, ut peccet, et non redúcat ejectum suum ? Omnes morimur et quasi aquæ dilabimur in terram, quæ non re vertuntur; nec vult Deus períre ánimam, sed retrac tat cogitans ne pénitùs pé reat qui abjectus est. . Audite, p. 166. Lectio iij.

E

T ait rex Numquid manus Joab tecum est in ómnibus istis? Respon dit múlier, et ait : Per salutem animæ tuæ, dómine mi rex, nec ad sinistram nec ad dexteram est ex ómnibus his qua locútus est dóminus meus rex servus enim tuus Jo ab, ipse præcépit mihi, et ipse pósuit in os ancilla tuæ ómnia verba hæc ; ut vértérem figúram sermó nis hujus, servus tuus Jo

ab is és u

sá

tem, dómine mi rex', piens es sicut habet sapién→ tiam Angelus Dei, ut intelligas omnia super terẻ ram. Et ait rex ad Joab: Ecce placátus feci verbum tuum: vade ergò, et ré Voca púerum Absalom. Cadensque Joab super fáciem suam in terram," doravit et benedixit regi; et dixit Joabe Hódie intellexit servus tuus, quia invéni grátiam in óculistuia, dómine mi rex; fecistie nim sermonem servi tui. Surrexit ergò Joab, et ábiit in Gessur, et adduxit

20

a